ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΥΡΙΕ ΠΑΝΟΥΤΣΟ!

Προς μεγάλη μου έκπληξη το blog μου έχει κίνηση…

Ψάχνοντάς το λίγο περισσότερο, ανακάλυψα ότι για αυτό το γεγονός ευθύνεται μια μικρή αναφορά του κύριου Πανούτσου.

Να ζητήσω συγνώμη που μέσα στο θυμό μου έσβησα τα σχόλια που μου είχαν κάνει οι αναγνώστες που βρήκαν το link στο άρθρο του κ. Πανούτσου (φέρθηκα σαν GESTAPO ).

Βέβαια δε θα μπορούσα να μην απαντήσω στο κείμενο του και να τον ευχαριστήσω για την τιμή που μου έκανε και επισκέφθηκε το blog.

Το Blog το δημιούργησα για δικό μου χαβαλέ και ποτέ δεν με απασχόλησε η επισκεψιμότητά του και το πόσα σχόλια θα «μαζέψει» κάθε post. Δε γράφω βιβλίο ώστε να με απασχολεί η επιτήδευση του κειμένου, ούτε άρθρο για κάποιο περιοδικό ή για κάποιο επίσημο site.

As a matter of fact ποτέ δεν ήμουν καλή στην έκθεση, αλλά αυτό δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο, ούτε μπορεί να μου απαγορέψει κανείς να γράφω τις σκέψεις μου με χιούμορ και δόσεις αυτοσαρκασμού. Αυτό ακριβώς έκανα στα δύο τελευταία post με το φτωχό μου το μυαλό.

Δεν περίμενα ποτέ τα χαβαλετζήδικα post μου να τραβήξουν την προσοχή του κύριου Πανούτσου και να σχολιάσει το μυαλό και τον τρόπο γραφής μου ως κατώτερο από παιδάκι του δημοτικού και μάλιστα να ζητήσει στην συνέχεια όλους τους αναγνώστες του άρθρου του να μπουν στο blog και να επιβεβαιώσουν την άποψη του.

Έχω σκοπό να συνεχίσω να γράφω, όπως γράφω, γιατί το βρίσκω διασκεδαστικό και μου αρέσει και θα το κάνω τώρα πια με περισσότερο κέφι (όπως επίσης και με πολλά πιθανόν συντακτικά και ορθογραφικά λάθη)!! Θα δέχομαι κάθε είδους σχόλια χωρίς θυμό και λογοκρισία.

ΠΗΓΑ ΓΙΑ ΜΑΛΛΙ ΚΑΙ ΒΓΗΚΑ…

…μέσα στις τρίχες.

Αύριο ταξιδεύω για Λάρισα και είπα να κουρευτώ πριν φύγω γιατί το μαλλί μέσα στο καλοκαίρι και με τις βαφές είχε γίνει, άσε…

Το ξέρω ήταν δικό μου λάθος που δεν έκλεισα ραντεβού νωρίτερα στο κομμωτήριο που πάω εδώ και χρόνια, που η κομμώτρια είναι ξαδέρφη μου, νέα σε ηλικία, έχει μάθει το κεφάλι μου και ενημερώνετε τακτικά για νέες τάσεις, υλικά, προϊόντα κτλ κτλ, αλλά πήγα εκεί που πάει η μαμά μου! Μέγα λάθος σκέφτηκα, αλλά ας υποστώ τα αποτελέσματα.

Πλησιάζοντας την πόρτα του κομμωτηρίου άρχισαν να ξεπηδούν από το μυαλό μου φρικτές εφηβικές μνήμες:

· Καθαρισμό ψαλίδας, που καταλήγει σε καρέ
· Βαφή μαλλιών που δεν πιάνει
· Κούρεμα του στιλ: «Μη μου τα κόψετε πολύ, απλά λίγο να κοντύνουν» , που καταλήγει και πάλι σε καρέ
(φαντάζομαι μόνο οι γυναίκες μπορούν να με καταλάβουν κάτι τέτοιες στιγμές)

Μπαίνοντας μέσα διαπιστώνω ότι εδώ και 6 χρόνια (μπορεί κ παραπάνω) δεν έχει αλλάξει τίποτα. Οι ίδιες καρέκλες, οι ίδιοι καθρέπτες, φυσικά οι ίδιες κομμώτριες με το ίδιο χτένισμα και η ίδια πελατεία, μπορεί και τα ίδια περιοδικά… χε χε

Όταν έρχεται η σειρά μου πιάνω θέση στην (ίδια) ροζ καρέκλα και διαπιστώνω ότι η πολύ χρήση της εδώ και χρόνια την έχει κάνει άβολη και δολοφόνο για τη μέση μου.

Υπομονή υπομονή

- «Τι θα κάνουμε Αναστασία μου;»
- «Θα τα κόψουμε κυρία Δ. λίγο ώστε να καθαρίσουν, μη μου τα κοντύνετε όμως πολύ.»
Χτενίζει από εδώ χτενίζει από εκεί πιάνει μια μεγάλη μεγάλη τούφα την τραβάει πάνω από το κεφάλι μου,
- «Όλο αυτό πρέπει να κοπεί για να καθαρίσει.»
και χρατς, η κομμένη τούφα προσγειώνετε στο πρόσωπο μου και έπειτα στα γόνατα. Συνεχίζει το χράτσα χρούτσα, με όλα τα κομμένα μαλλιά να περνάνε από τα μάτια τη μύτη και τα μάγουλα μου και να καταλήγουν στα γόνατά μου. Εγώ καταϊδρωμένη να προσπαθώ να κρατήσω τη μέση μου στα ίσια της.

Τελειώνοντας διαπιστώνει ότι έχω μουσκέψει στον ιδρώτα και ότι ΟΛΕΣ οι τρίχες έχουν κολλήσει πάνω μου:
- «Θες να σε λούσω και να στα ισιώσω μετά;»
- «Μπορώ απλά να πλύνω το πρόσωπό μου;»

Φύγαμε άρον άρον, να πάω στο σπιτάκι μου να κάνω μπάνιο να βγάλω όλες αυτές τις τρίχες από το κρανίο μου, το πρόσωπό μου, τα χέρια μου, το μπούστο μου και όπου αλλού θα είχαν τρυπώσει

Το κούρεμα δεν είναι κακό αν και διαφορετικό και το μήκος λογικό, αλλά σίγουρα δεν θα ξαναπάω.

ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ

Πότε ανέβηκα Λάρισα πότε κατέβηκα για εκλογές, για πότε δεν πέρασα κανένα μάθημα, μόνο εγώ ξέρω.

Εκεί που άραζα σκεφτόμενη να κατέβω να ψηφίσω να μη κατέβω, να ανέβω Σέρρες, Καβάλα, Θεσσαλονίκη, να πάω κάπου βρε αδερφέ, πήραν τηλέφωνο από Αθήνα ότι θα που κάνει τα εισιτήρια ο υποψήφιος για βουλευτής στο νομό Χανίων (που σταυρώνουμε ούτος η άλλως).
Ωραία, όποια μέρα βρεθεί εισιτήριο από Θεσσαλονίκη αεροπορικός (μιας και είμαι πιο κοντά).
Όχι, δεν έχουν εισιτήρια από Θεσσαλονίκη, έχουν τελειώσει.
Ωραία, από Αθήνα, τώρα με το μετρό, τσακ μπαμ θα είμαι στο αεροδρόμιο.
Όχι, πρέπει να πάω από το γραφείο του να πάρω το εισιτήριο μου, αφού δεν μπορούν να μου το στείλουν, αύριο ταξιδεύω εξάλλου…

- Συγνώμη, με τι ταξιδεύω;;
-Καράβι, 9:00 το βράδυ με την ΑΝΕΚ
-ΤΙ;

Άντε τρέχα τώρα να βγάλεις εισιτήριο για τρένο, να αγχώνεσαι για το πώς εσύ μια χωριατοπούλα θα πρέπει να κυκλοφορήσεις στην Αθήνα μόνη να βρεις το γραφείο του και έπειτα να πας Πειραιά.
Ας είναι καλά ο googλης και οι χάρτες του (όντως μπορείς να βρεις τα πάντα σε αυτό το διαδίκτυο). Με το μετρό ευτυχώς δεν έχω πρόβλημα.

Τη διαδρομή με το τρένο δεν θέλω καν να τη θυμάμαι, είμαι γκαντέμο με αυτό το μεταφορικό μέσο, δεν ασχολούμαι πια με αυτό.

Φτάνω λοιπόν στην είσοδο του/ των γραφείων, τίγκα στους σεκιουριτάδες οι οποίοι μου δείχνουν το δωμάτιο από το οποίο θα περάσω έλεγχο και θα πάρω κάρτα επισκέπτη για να ανέβω στον 6^ο να πάρω το εισιτήριο μου. Φορτωμένη λοιπόν σαν το γαϊδούρι μπαίνω.

- Τι έχετε στην τσάντα σας και είναι τόσο βαριά;
Πυρομαχικά. Όπλα, και δυναμίτη να τινάξω όλο το κτήριο στον αέρα, μπου χα χααα χααααα
-Τι να έχω καλέ, τα ρούχα μου και το φορητό μου. (ωραία σκέψη παρόλα αυτά η παραπάνω).

Δώσε όνομα, δώσε ταυτότητα, δώσε τηλέφωνο, περιοχή που μένεις και που πάτε… Έλεος.

Τέλος πάντων το εισιτήριο μου το πήρα, πήγα στο καράβι, μπήκα στη λίστα αναμονής για κρεβάτι αφού δεν μου είχαν βγάλει και ξεκίνησα το ταξίδι μου για Χανιά!!

Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που ψήφιζα σε βουλευτικές εκλογές και η μητέρα μου με λέει γρουσούζα γιατί η πρώτη ήταν και αυτή που άλλαξε το κυβερνών κόμμα, τι άραγε λέει για αυτή τη φορά, δεν θέλω να ξέρω!! Πάντως αυτός μου με ¨κατέβασε¨ βγήκε.

ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ

Μετά από πάρα πολύ καιρό να ένα καινούριο post.
Σήμερα το μεσημέρι, μετά από 15 ώρες ταξίδι, έφτασα Λάρισα.
Πώς είναι ένα σπίτι μετά από δύο μήνες απουσίας; Γεμάτο σκόνη, τα μπαλκόνια γεμάτα κουτσουλιές από τα «αξιαγάπητα» αυτά πτηνά, τις Δεκοχτούρες (Κάτι τέτοιες στιγμές, μόνο, χαίρομαι που δεν έχω βεράντες αλλά δύο μπαλκονάκια 0,5x3) και βέβαια πολλοί λογαριασμοί προς εξόφληση!!
Τακτοποίησης όσα μπορούσα, τα τρόφιμα από Κρήτη, το δωμάτιο και το ένα μπαλκόνι. Τα υπόλοιπα δωμάτια, όπως και η απαραίτητη επίσκεψη στο super market, θα περιμένουν τη συγκάτοικο.

Και η βαλίτσα θα αδειάσει, ένας θεός ξέρει πότε.