Έτσι εγώ και η αδερφή μου, βρεθήκαμε σε ένα τέτοιο προβληματισμό για το πώς θα ονομάζαμε ένα ψαράκι που έφερα στο σπίτι, ένα κόκκινο «μονομάχο» (αφού πρώτα ξεπαστρέψαμε 2 χρυσόψαρα μέχρι να μάθουμε να τα περιποιούμαστε).
Αφού σιγουρευτήκαμε πρώτα, χωρίς κάποιες αποδείξεις βέβαια, ότι το ψάρι είναι σερνικό, αρχίσαμε:
-Να το πούμε... Μήτσο! Μπααα πολύ κοινό.
-Να το πούμε… Αγραπίδη! Μπααα έτσι λένε το σαμιαμίδι στο ταβάνι.
-Να το πούμε, να το πούμε…
-Πώς να το πούμε;
Αράδα τα ονόματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τίποτα!
Πρόταση: Θα ανοίξουμε ένα περιοδικό σε μία τυχαία σελίδα, θα διαβάσουμε τι λέει και σε ποιόν αναφέρεται και θα το ονομάσουμε έτσι. Καλό;
Ανοίγει λοιπόν η αδερφή μου το περιοδικό… Πρώτη σελίδα…
-Διαφήμιση…
-Πάμε παρακάτω…
Διαβάζει, διαβάζει… ξαναδιαβάζει…
-Λοιπόν;
-Κάτι για το Σάββα Ξηρό λέει!
Έτσι λοιπόν το κατακόκκινο ψαράκι μας ονομάστηκε Σάββας και για να είμαι ακριβής, για τεχνικούς και ζωτικούς λόγους, ονομάστηκε Σάββας Υγρός!
Κουβαλώντας βέβαια ένα τόσο «βαρύ» όνομα στα κατακόκκινα λέπια του, το ψάρι δε θα μπορούσε από το να πέσει θύμα δολοφονικής επίθεσης, και μάλιστα από τους γονείς μου!!!
Πριν μας αφήσει χρόνους ο αγαπητός Σάββας, η γειτόνισσα μας ενημέρωσε ότι η γατούλα της ήταν έγκυος και αν ενδιαφερόμασταν να αποκτήσουμε άλλο ένα ζωάκι. Φυσικά και ενδιαφερόμασταν!!
Πέρασε ο καιρός, γέννησε η γάτα… έκανε κάμποσα γατάκια, μας ενημέρωσαν κιόλας ότι δεν ήταν φυσικά του χρώματος και της ράτσας που αναμενόταν να είναι, αλλά κοινής ευρωπαϊκής φυλής (που λέει και το βιβλιάριο της γάτας, τώρα πια) κ μαύρα, πίσσα, κατράμι. Εμείς βέβαια δεν είχαμε και μεγάλο πρόβλημα, ούτε προληπτικές ήμασταν, ούτε τίποτα!!
Έφτασε λοιπόν η μέρα που έπρεπε να πάμε να διαλέξουμε το κατοικίδιο μας…
-Αυτό να πάρουμε
-Όχι καλέ, πολύ ήσυχο και μικροκαμωμένο το βλέπω, μη μας πάθει τίποτα, αυτό να πάρουμε που είναι ζωηρό!!
(Αυτή βέβαια η επιλογή μας ρήμαξε… χέρια, πόδια, κουρτίνες ευτυχώς δεν είχαμε, χαλιά κτλ κτλ κτλ )
Πάλι σε δίλημμα οι αδερφές, «Πώς να ονομάσουμε την κατάμαυρη γατούλα μας;»
-Να την πούμε… Μαριγώ! Μπααα έτσι λένε τη βάρκα μας.
-Να την πούμε, να την πούμε…
-Πώς να την πούμε;
-Εκείνη την φιλενάδα του Ξηρού, Αλίθια Κορτέζ δε λέγετε; Γιατί δε λέμε τη γάτα Αλήθεια! Να ταιριάζει κ με το Σάββα και με το χρώμα της που είναι μαύρο… Θα είναι μια μαύρη Αλήθεια!
Το ψαράκι μπορεί να μην είναι μαζί μας πια αλλά εδώ και 3,5 χρόνια μας κάνει παρέα η πανέμορφη κατάμαυρη γατούλα μας, η Αλήθεια!
Μας προστατεύει το σπίτι σαν γνήσιος φύλακας, ζουζούνι δεν περνάει μέσα... Μας κάνει και δωράκια, σπουργιτιάκια, κατσαριδούλες, σαυρίτσες, περιστέρια…
Τώρα προσπαθούμε να τη μάθουμε να κυνηγάει και κότες, μπας και πιάσει καμία από το κοτέτσι της γειτόνισσας και κάνουμε κανένα πιλάφι.
